Nick Pettigrew, "Antisocial" [BOOK FRAGMENT] - Book Excerpts

For ten years, Nick Pettigrew was an "anti-social" (ASBO) anti-social behavior officer. This function - in Great Britain on a daily basis - has no equivalent in Poland. The task of the antisocial is to ensure that the local community lives in harmony and contentment. In other words, so that people at least don't jump at each other's throats. This is a difficult piece of bread. Difficult enough when nothing in particular is going on in your office. But when obsessive gatherers, fame-dreaming would-be jockeys, laid-back drug stash owners and frothy gun dealers stand in their way, chaos can break out.

"Antisocial" is not only a brilliant diagnosis of contemporary society. First of all, it is an incredibly funny and heart-touching story about working with people that most would prefer to forget, and about solving problems that hardly anyone would like to face. This book will make you laugh, cry, and boil over with anger… sometimes at once, reading one sentence. We present an excerpt:

Prologue

I am an anti-social behavior worker ^[1] . If you are dating me, something in your life has gone wrong. Day after day people come to me with such things:

“I don't want to listen to the word" cunt "screamed again and again at three in the morning night after night. I'm not asking too much, are you? ”

Perhaps the person living above you is poisoning your life with his love of cocaine, the company of strangers, and an undefined type of dance music. They say that drugs helped create some of the greatest musical works ever made, but I must add that their abuse results in the worst musical taste imaginable. I haven't gotten a report yet that someone is listening at full blast Nick Drake at an inhuman hour.

Not everyone with stoic calm accepts the shouts: "Brats to the sand!", Coming from behind the door of a neighbor who (unlike a family with four children on the floor below) lives alone. Or maybe someone is slightly offended when they call him "Pakistani cunt." My observations indicate that after some time such epithets take a toll on a bit.

"You can't evict me, I have asthma!"

On the other hand, the reason your life feels like beating a social worker on the head with the EastEnders script could be… yourself. Responsibility is not held in high esteem nowadays. "Be responsible" is something like, "Damn it, get that ass off the couch and go to the barber!" But sometimes you have to raise your hands and say, "Okay, I've lost." For example, once the police stopped one of our most troublesome residents, chasing his neighbor down the street, swinging the entire exhaust system of a car around his head like some kind of steampunk Darth Vader. "Yeah, I can imagine what it could have looked like," he said at the sight of the uniforms.

If neighbors report that you are flooding their apartment and plumbers break into your apartment and find a fully functional hydroponic cannabis cultivation there and no sign of a human being there, it's hard to blame an exaggerated passion for entrepreneurship. If you beat a disabled person to the point of losing sight in one eye and say that it was a simple argument that got out of hand, you are unlikely to win your sympathy. And you'd better not pee from the balcony into the yard and tell me it's rain.

“We've tried really hard to chase this person out. Maybe you have any idea? "

Or maybe you are a social worker, psychiatrist, firefighter, hycl or even a clergyman and you have found a neighbor who is a real nuisance for everyone around you. Maybe you can't deal with it, or maybe you don't want to do it yourself - so who are you calling? Given that there are no Ghostbusters, that remains me or something similar.

Antisocial behavior is like pornography: it is difficult to define but easy to recognize. Parliament has tried to clarify them with a few pieces of legislation, sometimes more, sometimes less accurately.

So how do we define antisocial behavior? The latest shot talks about:

a) behavior that resulted or could have harassed, upset or distressed another person

b) behavior that is likely to cause discomfort or irritation to any person in his or her place of residence

c) behavior that causes discomfort or irritation to anyone living in the area.

This can include everything from storing your own urine in milk cartons to smearing feces over the mailbox of a gay couple because someone doesn't like the fact that they have gay neighbors.

What most people understand today as anti-social behavior (ASB) was laid by the 1998 Crime and Disorder Act. crimes, in one legal act. This law created Anti-Social Behavior Orders - a very high-media legal solution that no longer exists, but to the annoyance of every ASB worker in this country, people still refer to it. It's a bit as if we were seriously discussing the dangers of airships, or insisting that you can still buy seventy-eight RPM music CDs at the local Our Price store.

In fact, the 1998 law was excruciatingly chaotic. It introduced such a mess that the magistrate courts that were to implement its decisions often did not know what to do and gave too many authorities too much undefined power, when in fact only one huge legislative rod with the word ENOUGH! Was needed.

But if it weren't for this law, I wouldn't be doing what I am doing. It specified that every local government or owner of social housing (a charity renting cheap housing to people in need) must have procedures for dealing with anti-social behavior (local authorities love to create procedures, because it is much easier than doing something specific). Thus, procedures were created decorated with flowcharts, mission statements and KPIs, which essentially boiled down to the sentence: "We leave it to the ASBO." In this way, at the turn of the millennium, bored with answering phone calls in the social housing administration (answering hundreds of times a day to residents' questions about the balance on the rent account, ordering professionals for a blocked toilet or a leaking roof may get bored with time), I decided to become an anti-social behavior worker .

I persevered in this job, experiencing successes and failures, the invasion of frogs, despair, rage and jealousy (of course, I mean the jealousy of my friends who graduated at the same time as me and now work in professions difficult to define in the media and rarely involving except that some junkie pukes on their shoes (not counting, of course, those who became music journalists).

This book tells about one year of my work: work to which I devoted several years of my life and thanks to which the limits of my patience, compassion and mental endurance have shifted significantly. After reading, I hope that you will get some idea of ​​how the machinery of social order works: here we will break something off, we will patch something up there, and we will keep our fingers crossed so that it does not explode in our face.

Like all the inhabitants of ancient Greece, Zeno of Elea, born in 495 BC, was a philosopher. He created a series of paradoxes reminiscent of the questions you generally expect to hear at two in the morning from someone who has been smoking weed all night. One of them mentions that an arrow fired at a target travels half the distance to it. Then half the distance left. Then half the rest, and so on. According to this theory, the arrow will never reach its target. Today we live in a similar paradox - the paradox of tightening the belt. If you cut funding in half and the job is still spinning, surely you can cut it in half and then another? But people cannot split up, and when you do not have anyone at your disposal to do the work needed - caring for the elderly, addicted, or the mentally ill - that task falls to the entire community. And not everyone has the conditions to cope with it.

This book is only from the perspective of one person. I will not write that I have a prescription for everything, because I am not a newspaper columnist. I am not going to pretend that I am not seeing through the prism of my own origin and socio-political views. However, I can assure you that all my opinions were forged during fifteen years of work with the most sensitive layers of society. I hope this gives me a little more insight than private education, studies at Oxford or Cambridge, and a meteoric career in parliament could give me. I can bet you any money that you will never see me on Question Time demanding the reinstatement of the death penalty for littering.

In the pages of this book, I report a year in which I have studied my work more closely than ever before and thought about the impact it has on me. Am I a somber and cynical person by nature, with a sense of humor as bitter as cheap coffee, or have I become like that because of what I do? Do I really help people or do I just do enough not to get caught up in my superiors? Do I want to suddenly realize one day that I have reached middle age and am still stuck in a job that wears me out mentally every day? Do I really want to have to start over when my joints ache every morning and have to use my glasses to read?

Even if I don't answer any of the above questions at the end of the book, I will answer at least one question: "Do I really want to keep doing this?"

January

Password: Stres101

Drug: sertraline 50 mg

January 2

She's here again! He spills our house with water and stares at our windows. Please, do something! "

As usual, after the Christmas break, when I return to my office, I get a load of messages from people who can't turn to anyone else about their troublesome neighbors: parties, fights, vacuuming in the middle of the night or noisy sex. Day like everyday.

This case, however, stands out because theoretically it could be resolved. Carla should be dying in the hospital by now, and Rachel would be relieved.

Rachel's family is a typical "community cell" from a big city: a woman, a man and two children. Rachel's husband is weak in English, but they are both strong in their Christian faith. They lead a quiet life in a home that is far too small for them. They are among the people who only turn to the administration when they are brought to the extreme.

Last year, Rachel contacted me about a neighbor who was increasingly annoying her family. Carla called them names, stuffed threatening letters into the mailbox, told disgusting lies to other neighbors, knocked on Rachel's door and windows. The children were more and more afraid of her. One of them started to get wet at night, the other did not want to go to school for fear of meeting the "bad lady".

Carla was indeed a "bad lady," but in the world of antisocial behavior there are shades of evil. Carla's behavior was definitely wrong. Certainly, it was necessary to remedy this evil, and then draw the consequences. But it is not everything.

Carla's case resembles a game of jenga, except that the blocks are made up of complicated medical and psychiatric factors. When dealing with such a complex matter, we automatically want to wash our hands of it. Unfortunately, I do not have this possibility, because dealing with similar cases is one of my tasks and if I tried to avoid it, I would certainly be in the fire of questions. I wonder at which stage in this story you will give up, dear reader ...

Born in South America, Carla is not very good at English: she only knows the basics and prefers someone to write her messages on a piece of paper instead of speaking. If you saw her in the street, you would be afraid not of her, but of being blown away by the slightest breeze. It's tiny and looks like it's about to tip over any minute. She looked like someone trying to take as little space as possible.

Are you still reading this?

She has mobility problems and one side of her body is partially paralyzed, so it's a cane (the same one she used to bang on her neighbors' door several times). Taken together, this contributed to depression.

Should I continue writing?

Carla's diagnosis of depression is also explained by the fact that, due to social failure, her child was taken from her immediately after birth, and then placed for adoption. People who visited her home said she had a crib made up in the living room, waiting for Carla to regain custody of her little one, whom she would never actually see again.

I know.

This is probably why her dislike of all people in power - social workers, family doctor, anyone who tried to help her. "Help" became for her a synonym for picking up the child.

And to make matters worse in Carla's head, like a clenched plutonium fist, an incurable tumor grew, pressing against the parts of the brain that deal with anger, impulse control, vision, hearing, and motor skills, resulting in progressive disorientation. When Carl became pregnant shortly after the tumor was discovered, she was ordered to have an abortion because the tumor in her head was feeding on the same hormones that the fetus needed to develop. She headed for death, losing control of her life along the way.

Forced to choose between having a baby or being treated, she chose the former. As a result of this dramatic decision, she became a physically disabled, lost, deaf, angry, painful woman (did I mention chronic pain?), And ultimately childless.

I was forced to detain such a person for breaking a court order and bring him back to court. There was a serious risk that the tumor pressing against her brain could cause her to do something irreversible. The neighbor had no more strength. Local aid institutions also gave up - due to the traditional combination of bureaucracy, missed opportunities, apathy and eternal underfunding.

After all, there was nothing else to do but to deal with the matter that kept me awake at night - bring a lawsuit to the magistrates' court, even if it meant I would have to increase my evening dose of beer to calm me down.

When Carla was arrested for the fifth time in three weeks for breaking a court order, the police officer who was to place her in custody said, "You're not going to frame me for this." This behavior is usually part of concern for the arrested person and part of the desire to reduce the number of reports you have to write when someone dies in your cell.

I had an opinion on Carla's mental health, but of course it was of no medical or legal value. All I could do was ask for someone qualified to diagnose it. If they arrest you and the police think you need urgent medical or psychiatric help, they will take you to a "safe place" where you can get it. In Carla's case, this place was a nearby psychiatric ward ^[2] . The prognosis was not good and it was predicted that she would go straight to the hospice from there. She was a woman in her forties weighing about forty-five kilos, tragically unhappy and terminally ill.

And yet she had come home and now she was screaming at the ghosts in her head, trying to exorcise them and giving her neighbor a hell on earth. Strained by life, a dying, mentally shattered woman versus a terrified and exhausted family, an ineffective support system and a law devoid of procedures allowing for solving such matters.

And in the middle of it all, me - and all eyes staring at me in search of a way out that is not there. January 2, nine-fifteen. Happy New Year!

January 4

There have been two vacancies in our team for months. Finally, I get a message that a new man, Simon, will join us on Monday. Our team is part of a larger organization which - like other local governments and Arms' Length Management Organizations or Registered Social Landlords - rents cheap premises to people in need. As "anti-social" we have many such premises under our supervision - each of us looks after about 3,000 - so the lack of two employees is hard for us and we try to replace them with someone as soon as possible.

Unfortunately, virtually everyone who can do this work already does it elsewhere. What we do requires such specific skills that finding someone with a similar experience and training them is an extremely unrewarding and generally unsuccessful task.

I'm asking my boss about this Simon.

- He hasn't done it before, but he's good at making a confession, so he should get into it quickly.

Welcome aboard, Simon.

January 7

People have legitimate concerns that their data may be misused for malicious purposes, especially when it comes to sensitive data. However, if they are afraid of transferring data by the police to other organizations, it is unjustified, because this one is extremely restrained. It's out of habit. Although the cooperation between the police and property owners has lasted more than fifteen years, police officers still treat anyone who does not wear a truncheon as a possible suspect. It's understandable up to a point. Some of the information they share with us could indeed be very useful to the wrong people.

For example, several weeks in advance, I knew that the police were preparing a raid on a certain premises in search of drugs and weapons. A quick phone call to the right people and advising them to clean the attic by five in the morning next Friday would save their thousands of pounds worth of merchandise and help their trusted employees keep doing their jobs rather than having to deal with a courtroom.

I would be lying if I wrote that sometimes I am not tempted by it. Who wouldn't want to take a two-week vacation in a place without concrete and junkies with a single thirty-second call? For a tip, dealers would have poured generously. But I don't - for many reasons, but mostly because it's immoral and because I could be tracked. Leaving aside the fact that any self-respecting dealer would extract this information from a chubby middle-aged civilian for free by force.

I could also use the data received from the police in many other ways. For example, give a hot water local the address of a neighbor who has been convicted of sexual offenses in the past. Or to inform the abusive partner where his terrified ex with the children currently lives. There is surely someone on the estate who would like to know which neighbors have attempted suicide, beat children or take methadone. The combination of access to gossipy information and the willingness to share it with the dark star types makes you not the right person to do our job.

Residents are always afraid that someone might find out about their conversations with me. Over the years, I have developed an assurance that seems to work: “If you tell me something in confidence and I fail that trust, they'll fire me. And rightly so. So I won't do it, because what would I use to pay off the loan from? ”. Our tenants have no reason to trust me, and I don't blame them, but if you tell someone you will be fired for not doing your job properly, they usually believe it.

We had one case last year that perfectly illustrates the difficulty of extracting information. It is about an action called Operation Poland, carried out by the police against local dealers. There is no drug problem in the estates I supervise ... just like in the Atlantic there is no problem with water. Are everywhere. People who take, people who have to step over their limp bodies on the way to work, drug-related petty crime, policemen wasting precious time dealing with it, puke and pee to clean up, dealers in rented cars parked in dark alleys . Imagining my work in a place where drugs have vanished is like imagining that red has vanished from the world.

So Operation Poland was invented to shake a finger at the cocaine-heroin blizzard raging between the skyscrapers. The details of the operation can help to dispel some myths about the "drug problem" - something you may be unfamiliar with if you live in a nicer place.

Operation Poland revealed the following structure: the system is managed by cars delivering goods to users. Each car is supported by two people on bicycles, who are at the bottom of the food chain and mostly the youngest. It usually starts in your early teens when you have a lot of energy to ride your bike and you don't have a police record yet, so if you get caught you won't go to jail. Anyway, getting caught is not a problem, as cyclists never carry money or goods with them. Their role is to drive the merchants - like nervous, catatonic sheep - to agreed places. They can make fifty pounds a day, which for a thirteen-year-old is quite a good sum.

In two cars (almost always rented, which does not allow the police to identify the drivers from the license plates, but gives the driver the opportunity to show up in a new Audi instead of his mother's shabby chest), there are six street dealers. They'll earn a hundred and fifty pounds in an eight-hour shift. The driver drives, the passenger in the front seat hands over the goods, and the armed man in the back watches the money.

This team of eight (all male - you still won't find equality in drug trafficking) use a single cell phone number. Telephony operators wisely set up "terminals" in our housing estates - slender monoliths with LCD screens showing a movie with cheerful, attractive people doing fun, attractive things over and over again - offering free wi-fi, allowing you to charge your cell, search for local companies and most importantly, make free thirty-second phone calls. These terminals quickly became the cult objects of the local junkies who, huddled in six or more people around an interlocutor holding a telephone number on a piece of paper, waiting to be told where to go.

Once the place is revealed, the cyclists chase the lost ones and make sure that no one gets impatient and goes elsewhere to look for goods. Do you know that feeling when you wait at the bar for your first drink on Friday night? Multiply this by 4741 and add the ulcers on the legs.

Finally, the car arrives (the cars are usually filled with the slightly older and more trusted dealers, aged between eighteen and twenty-odd years). The boys hurriedly hand out the goods, parking it cheekily in the middle of the road. Why hide? Who can stop them when they do it everywhere?

There are up to a dozen transactions in one stop, usually on a one-plus-one basis (crack, heroin, because who doesn't like a stronger beer?) For twenty pounds. The drugs are packed in color-coded plastic wrappers: red and white for heroin, and blue and white for crack. Tiny packages pass from the dealer's mouth to the junkie's mouth: even if a police ninja suddenly jumped out of the glove box, the evidence of the crime would be swallowed up before the cop could intercept it. The junkie won't even feel the effects of this "direct trade", and the dealer will only later be worried that he has swallowed the stuff.

You can make more than a dozen transactions in less than two minutes. Then the car moves to another place and makes more. On average, they take place every five to ten minutes for twenty-four hours a day. A specialist in the service industry would confirm that traders do everything they should: they sell the customer what he wants, they bring it to the customer themselves and are available at any time. However, I do not recommend using the advice "Cut the client into slices for wasting your time without having enough money".

Remember that all this trade takes place through one phone number? In all the neighborhoods where dealers were operating, police officers as part of Operation Poland found evidence of the existence of eight such numbers, supervised by two dealers based in a nearby apartment. The two were in turn supplied wholesalers by a mid-level dealer. When he was finally apprehended, ninety-five kilos of pure cocaine were found in his home. If one has trouble imagining this weight, it may be converted into ninety-five packages of flour or one adult warthog. In the 1980s, Hollywood could have been running for about six minutes.

Thanks to Operation Poland, all calls made to these numbers were monitored for four months. Each telephone received an average of 200 calls from customers every day. Dealers made over £ 2 million a year from this business (minus what they spent on subcontractors' wages, merchandise, lawyers, car rentals, baseball bats, etc.). If you think this is a large sum, let me remind you that we are talking about one telephone. Eight phones generated an annual gross income of £ 16 million for the two people just on the second rung of the dealer ladder.

It's weird if someone asks at all, "Why do people become dealers?" Instead of "Why wouldn't someone become a dealer?"

Returning to Operation Poland: a plan was drawn up, substitute plainclothes cops bought samples, raids on apartments, people arrested, prosecutors charged and convicted. The boys in the cars were given an average of two years (some on probation), and the middle-level dealers - about four. According to the current guidelines, they will most likely do half of it.

Of course, no policeman had thought of telling the owner of the land with more than twenty arrested dealers - despite the fact that my job was to make sure the area was free of, umm, drugs and weapons. Despite the fact that I had the right to evict families who knew and remained silent about everything. Despite the fact that a few years ago one of the dealers bought his mother's apartment (located in my district) for £ 315,000 in cash. Despite all the ways in which I could support the work of the police by using the legal possibilities that have existed for years, the police decided that I should not be privy to.

See? They really don't like sharing information.

January 9

Sixteen hours (fourteen if you count the two lunch breaks I tried to spend as far away from him as possible) it took Simon to upset me in every way possible. He's really good at it. He does not chew gum with his mouth open, producing snail pumping noises like the Irene I used to work with; he doesn't tire me with conspiracy theories like a janitor named Nigel who knows who really runs the UN (I hint: Jews).

No - Simon just, with a sinister good-natured smile à la Dolores Umbridge, suggests that I don't know what his job is and tries to "help" me. He can waste an hour of my time asking me how security cameras work and what local authorities, laws, and so on have to do with it all. He's new here, and I didn't expect him to know all this, but if a complete rookie looked over the surgeon's shoulder and asked, "Does it really have to bleed like that?"

And also the matter of office supplies.

While waiting for us to assign him a real assignment, Simon - like a nun waiting for the opening of a sanctuary in Lourdes - became obsessed with a chest of drawers with office supplies (for some reason, the only thing local authorities always find money for is office supplies). For most of the time he has spent at work, he organizes binders, T-shirts, cards, multi-colored pens, staplers (yes, in the plural). I'm afraid that if I give it a hard copy of the contact numbers for all team members, a laminated version of it with a unicorn print will soon appear on my desk.

January 10th

Raul is in his early thirties, but his résumé is quite rich: firearms crimes, robberies, disturbance of public order, drugs. Lots, lots of drug crimes. Most arrested dealers share two traits: stupidity and laziness. Ich zatrzymanie nie jest skutkiem wyrafinowanych operacji policyjnych z udziałem działających w wielkiej konspiracji detektywów i supernowoczesnych technik monitorujących, tylko przejechania na czerwonym świetle drogim autem z wypożyczalni w towarzystwie dwóch kumpli, puszczania hałaśliwej muzyki, trzymania maczety w bagażniku i czterdziestu działek kokainy w schowku na rękawiczki. Codziennie przyjmują w mieszkaniu osiemdziesięciu gości i dziwią się, że sąsiadom coś się nie spodobało.

Dilerzy najwyraźniej nie są świadomi, że zioło cuchnie, więc jeśli trzymasz w salonie wypełnioną nim poszewkę na poduszkę, może je wyczuć każdy gliniarz przechodzący obok twoich drzwi. Moja żona jest fanką kuchennych gadżetów i sprawiła sobie sous-vide – wanienkę do gotowania potraw przez dwanaście godzin w zamkniętej próżniowo torebce. (Jej uzależnienie od sprzętu kuchennego zaowocowało podejściem eliminacyjnym: nowe urządzenie może zagościć w naszym domu jedynie wtedy, gdy inne z niego wylatuje). Zgrzewarkę próżniową i sto woreczków można kupić za niecałe trzydzieści funtów. Gdyby spakować w ten sposób marihuanę, ludzki nos by jej nie wyczuł. Ale żaden diler (z tych, którzy dali się złapać) nie zrobi czegoś, co wymaga odrobiny wysiłku.

Nawiasem mówiąc, psy używane do wykrywania narkotyków mają niesamowite możliwości. Kiedyś podczas rewizji na osiedlu opiekun takiego czworonoga opowiedział mi dwie nieprawdopodobne historie. Raz podczas pewnego festiwalu pies wskazał plecak jednego z uczestników, to znaczy w zrozumiały dla opiekuna sposób wykazał nim zainteresowanie. Plecak przeszukano, lecz narkotyków nie znaleziono. Wtedy pies wskazał zaplombowane pudełeczko wosku do włosów. Po otwarciu wosk wydawał się nietknięty, gdy jednak ekipa dogrzebała się do dna pudełka, znalazła tam tuzin owiniętych w celofan tabletek ecstasy. Wyczynem jest już sam fakt, że psy potrafią coś wyczuć w festiwalowym smrodzie, a co dopiero coś takiego.

W drugim przypadku pies wskazał osobę stojącą w kolejce do nocnego klubu. Przeszukano ją i nic nie znaleziono, ale opiekuna tknęło i zapytał: „Miała pani towar przy sobie i połknęła, tak?”. Osłupiała kobieta się przyznała. Okazało się, że pies wyczuł obecność narkotyków wewnątrz niej.

Filmowcy mają obsesję na punkcie genialnych przestępców, ale przeciętny uliczny diler jest cienki jak barszcz. Tak było z Raulem. W październiku policja zrobiła mu nalot na mieszkanie i znalazła „królewskiego pokera”: telefony komórkowe, stertę małych woreczków strunowych (takich, jakie widuje się wyrzucone na chodnik; często widnieje na nich wizerunek konopnego listka) i więcej pieniędzy, niż ktoś pokroju Raula powinien widzieć w życiu, a do tego asortyment konopi, kokainy i „przyprawy” (niebędącej niczym smakowitym, tylko syntetycznym narkotykiem, po którym ludzie zmieniają się w żywe trupy).

Jako że według wszelkich znaków na niebie i ziemi wizyta nie powstrzymała Raula przed dalszym handlowaniem, pod koniec grudnia gliny zrobiły kolejny nalot. Facet był po trzydziestce i nigdy w życiu nie zakosztował legalnej pracy, za to kartotekę miał tak długą, że wymagała indeksu, więc raczej trudno było przypuszczać, że nagle postanowi rzucić biznes i zostać nauczycielem w podstawówce.

Gdy policjanci wyważyli drzwi, w domu był tylko współlokator Raula. Zatrzymali go i rozpoczęli przeszukanie mieszkania. W tym momencie wrócił Raul. Nie przejmując się tym, że przed blokiem stoi radiowóz, a drzwi mieszkania są wyważone, wszedł do salonu jak gdyby nigdy nic i natychmiast został aresztowany. Znaleziono przy nim telefon z tysiącem wiadomości związanych z narkotykami. Wszystko przez to, że nie miał dość rozumu, żeby odpowiednio ocenić sytuację i ominąć mieszkanie szerokim łukiem.

Przyjął to jednak z humorem. W radiowozie opowiadał policjantom, że kiedy już wyjdzie za kaucją, zaczai się przed komisariatem i obleje kwasem pierwszego gliniarza, jaki mu się nawinie. Jego obrońca musiał się bardzo ucieszyć, czytając o tym w dokumentacji.

Idę więc do bloku Raula, by sprawdzić, czy utrudniał życie sąsiadom. Sąsiedztwo dilerów na ogół bywa uciążliwe, a jeśli uda nam się dowieść, że sprawiał kłopoty, będziemy mieli w ręku więcej narzędzi prawnych, żeby się go pozbyć.

Przed drzwiami mieszkania piętro wyżej widzę stertę przesyłek pocztowych, a gdy się zbliżam, w nozdrza uderza mnie fetor kocich szczyn, zepsutego mięsa i landrynek owocowych, którego nie da się z niczym pomylić. Jeśli raz poczułeś odór ludzkich zwłok, nie zapomnisz go nigdy. Pierwszy raz przeżyłem to kilka lat wcześniej. Mieszkańcy zawiadomili nas, że od pewnego czasu nie widują starszego pana z sąsiedztwa, więc wraz z doświadczoną administratorką poszedłem sprawdzić, czy mężczyzna jest w domu. Koleżanka uchyliła klapkę otworu na listy, wciągnęła powietrze i powiedziała: „Trup”. Na widok zaskoczenia na mojej twarzy zachęciła mnie, żebym sam powąchał. I rzeczywiście, z mieszkania dobiegał zapach przywodzący na myśl kawał mięsa, który przez parę dni leżał w temperaturze pokojowej, z dodatkiem landrynkowego aromatu ketonów powstających podczas rozkładu.

Koleżanka zadzwoniła na policję, która ma prawo dostać się do mieszkania bez nakazu sądowego, jeśli zachodzą obawy o stan zdrowia mieszkańców. Przyjechał sierżant z nowicjuszem – świeżo upieczonym konstablem, którego dają do pomocy i nauki starszemu koledze. Od razu było widać, że dla niego to też pierwszy trup. Gdy wyszli z mieszkania i potwierdzili nasze obawy, chłopak był zielony jak papierówka.

Prawdziwa śmierć rzadko bywa piękna. Nasz lokator miał ponad siedemdziesiąt lat i długą historię problemów zdrowotnych. Policjanci znaleźli go zaklinowanego między łóżkiem a ścianą. Przypuszczali, że chciał w nocy pójść do ubikacji, dostał ataku serca i przewrócił się nieszczęśliwie głową w dół. Oceniali, że od chwili śmierci minęło kilka tygodni, a ponieważ było lato, zaczął trochę… przeciekać.

Wielu tak odchodzi: nie na szpitalnym łóżku z rękoma skrzyżowanymi na piersi iw otoczeniu najbliższych, lecz tyłkiem do góry w mieszkaniu komunalnym, z płynami ustrojowymi kapiącymi na podłogę i pryszczatym konstablem, który ze wszystkich sił stara się na to wszystko nie narzygać.

Stoję więc przed drzwiami, których – niespodzianka! – nikt nie otwiera. Muszę wrócić do biura i zajrzeć do bazy, by się dowiedzieć, że od lat siedemdziesiątych ubiegłego wieku mieszkanie zajmuje niejaki Albert, obecnie osiemdziesięcioletni, z historią problemów psychicznych, konsekwentnie odrzucający wszelką pomoc służb społecznych.

Dzwonię na policję i proszę o sprawdzenie, czy wszystko u niego w porządku. Po wyważeniu drzwi funkcjonariusze znajdują Alberta na podłodze salonu, zawiniętego w kołdrę. Doświadczony sierżant mówi mi, że mieszkanie przedstawia obraz nędzy i rozpaczy. Albert nie ma – a raczej nie miał – łóżka, bieżącej wody ani prądu. Pokoje zasłane są gratami i kocimi odchodami. Wszędzie, niczym w nawiedzonym domu z wesołego miasteczka, wiszą pajęczyny. Ponadto znajdujemy 12 tysięcy funtów w gotówce. Albert nie ma bliskiej rodziny, więc jeśli pod jakimś workiem odchodów nie znajdą testamentu, forsę przejmie rząd (który za życia Alberta niewiele dla niego zrobił).

Przyjeżdżają ludzie z fundacji Celia Hammond Animal Trust i zabierają dwa koty, by znaleźć im nowe domy. Podejrzewają jednak, że w domu może być więcej zwierzaków, które ukryły się na dźwięk wyważanych przez policję drzwi. Pytają, czy ktoś (czyli ja) nie mógłby pójść tam później jeszcze raz, zostawić jakiejś karmy i sprawdzić, czy zostanie zjedzona.

January 11

Nazajutrz udaję się do mieszkania Alberta uzbrojony w butelkę wody, miskę i trochę kocich przysmaków. Wydaje się to głupie, ale czuję, że jedyne, co jeszcze mogę zrobić dla zmarłego, to zapewnić opiekę jego kotom.

Mieszkanie wygląda tak fatalnie, jak opisała je policja – gorzej niż jakakolwiek znana mi narkotykowa melina. Albert kochał zwierzęta i wojsko. Ściany wytapetował wyciętymi z gazet zdjęciami żołnierzy i labradorów. Mała choineczka w salonie jest jak cios w serce. Wołam: „Kici, kici”, i grzechoczę woreczkiem z karmą, żeby wywabić domniemane koty, ale nic się nie dzieje, więc zostawiam dużą miskę z wodą i stosik kocich ciasteczek z zamiarem ponownego zajrzenia do domu po weekendzie.

Zanim wyjdę, mój wzrok pada na pusty fragment podłogi w salonie, gdzie Albert dokonał żywota. Nigdy nie zapomnę, co usłyszałem od policjantów: „Sądzimy, że śmierć zastała go w chwili, gdy pisał kartki świąteczne do siebie od swoich kotów”.

Z odrobiną ulgi przyjmuję fakt, że tego samego dnia dostaję kolejne zadanie. Tym razem chodzi o kobietę po trzydziestce, która wielokrotnie zgłaszała gwałty, jest uzależniona od kokainy, niedawno została zatrzymana przez policję po tym, jak na ulicy okładała się po twarzy, a obecnie jest zmuszana do udostępniania swego mieszkania jako miejsca, w którym uzależnieni od heroiny mogą we względnym spokoju ją zażywać.

Normalka.

January 14

Wracam do mieszkania Alberta. Na szczęście żaden kot się nie ujawnił. Tak czy owak, prosto stamtąd udaję się do domu, żeby wziąć prysznic, a ciuchy wrzucić do pralki. Niektórych zapachów trudno się pozbyć.

January 17

Idę do lekarki, żeby mi zmieniła lek przeciwdepresyjny. Sertralina przestała działać. Nie będę już mógł sobie podśpiewywać: „Może to nie jego wina, że potrzebna sertralina”, ale wolę zrezygnować z przyśpiewki, niż cierpieć. Ponieważ odczuwam początki otępienia, które zwykle poprzedza poważny epizod choroby, postanawiamy sprawdzić, czy zadziała mirtazapina. Lekarka uprzedza mnie o możliwych skutkach ubocznych w postaci zwiększonego apetytu i wyrazistych snów.

January 21

„Napij się, jeśli nigdy nie widziałeś fiuta nazistowskiego pedofila”.

Istnieje taka pijacka zabawa – bardziej popularna w Stanach (gdzie picie uważane jest za coś, co wymaga pretekstu) niż w Wielkiej Brytanii (gdzie przestaje się pić tylko wtedy, gdy bierze się antybiotyki lub śpi) – która polega na tym, że ktoś rzuca jakieś zdanie, a pozostali muszą kupić sobie drinka, jeśli to zdanie jest dla nich prawdziwe.

Jeśli na przykład siedzisz w gronie rugbistów i mówisz: „Napij się, jeśli nigdy nie wetknąłeś kumplowi czegoś do tyłka w ramach zakładu”, kolejka raczej nie uszczupli funduszy uczestników. Jedną z korzyści płynących z pracy „antyspołecznego” jest to, że dostarcza ci ona dość materiału do zabawy w „Jeśli nigdy”, żebyś przez całą grę nie musiał kupować alkoholu.

Rano dzwoni mój szef. Mam jechać do mieszkania, w którym policja aresztuje właśnie jednego z naszych lokatorów i chce, żebyśmy dopilnowali, by po jego zabraniu można było zabezpieczyć lokal. Jeśli lokator dostanie poważne zarzuty i będzie musiał pozostać w areszcie, mieszkanie może stać puste tygodniami, a nawet miesiącami. A nikt raczej nie chciałby mieszkać w sąsiedztwie gnijących resztek jedzenia, cieknących rur czy opuszczonego zwierzaka.

Na ogół takie telefony odbieram po nalocie policji na lokale dilerów, bo handel narkotykami nie idzie w parze z utrzymywaniem porządku. Uprawy konopi zwykle stanowią śmiertelne niebezpieczeństwo z powodu by-passu w skrzynce bezpieczników, przeładowanych gniazdek i nieszczelnej aparatury hydroponicznej, bo właścicieli bardziej interesują konopie niż prawidłowe działanie instalacji elektrycznej.

Tym razem sytuacja była inna. Lokatora aresztowano za wysyłanie obraźliwych listów. Nie, jak początkowo myślałem, do kogoś z sąsiedztwa (ludzie wysyłają kwieciście obraźliwe wiadomości do sąsiadów z najdrobniejszych powodów, od szczekania psa po posiadanie działającej pralki), lecz do policji.

Przez „obraźliwe” rozumiem tu „pełne hitlerowskiej symboliki i antysemickich gróźb”, „nazywające konkretnych funkcjonariuszy pedofilami” i „drwiące z funkcjonariusza, który zginął w obronie parlamentu przed atakiem terrorystycznym”. A to już trochę więcej niż sprzeczka o rzucanie petów.

Faceta namierzono dzięki pobranym z listów próbkom DNA. Autorzy nienawistnych wiadomości nie wycinają skalpelem literek z gazet w rękawiczkach chirurgicznych i sterylnych kombinezonach jak w filmach. Rzadko bywają tak skrupulatni. Ten nawet lizał koperty, żeby je zakleić.

– Pobrali DNA z listów? – pytam szefa. – To chyba kosztowne?

– Owszem, ale te listy stawały się coraz gorsze i policja obawiała się, że gość przejdzie do czynów.

– Musieli już mieć jego DNA w bazie, skoro go zidentyfikowali.

– Mieli. Był notowany za przestępstwa na tle seksualnym.

– Nazistowski przestępca seksualny? Nieźle.

Na miejscu zastaję tuzin gliniarzy. Potwierdzają, że lokal jest mocno zagracony i dlatego musieli nas wezwać. Mieszkania obsesyjnych zbieraczy mogą być przyczyną wielu niedogodności sąsiedzkich, więc muszę przeszukać pomieszczenia na okoliczność odchodów gryzoni, gnijącej żywności, stert łatwopalnych śmieci i tak dalej. Największym problemem policjantów jest jednak w tej chwili to, żeby nazistowski przestępca seksualny nie wyzionął ducha. Kiedy bowiem otworzył drzwi i usłyszał, czego od niego chcą, stracił przytomność. Gdy masz siedemdziesiąt cztery lata, chorujesz na serce i figurujesz w rejestrze przestępców seksualnych, wieść o tym, że zabierają cię z powrotem do pierdla, może poważnie obciążyć twój układ nerwowy.

Ratownicy medyczni nie przestają go cucić. Nieważne, kim jest: jak zawsze podchodzą do swojej pracy bezstronnie i usiłują ratować każde życie. Policjanci tymczasem ubolewają nad tym, ile pracy będzie ich kosztować jego niegodziwy atak serca. Wszelkie obrażenia doznane podczas prób aresztowania trafiają pod lupę IOPC – Independent Office for Police Conduct, Niezależnego Biura do spraw Postępowania Policji. W przypadku zgonu zostanie przeprowadzone szczegółowe śledztwo. Jakkolwiek zakończy się akcja ratunkowa, każdy papierek związany z aresztowaniem będzie prześwietlony w celu zbadania, czy neonazistowskiego przestępcy seksualnego nie spotkała ze strony policji jakaś niesprawiedliwość.

Tymczasem ktoś zostawił potrzebny dokument na komisariacie. Niby drobiazg, ale wystarczy, by podważyć legalność aresztowania, zmieniając kłopotliwą sytuację w koszmar. Jeden z konstabli dostaje polecenie sprawdzenia, czy dokumentu nie ma w samochodzie (innymi słowy, musi go wytrzasnąć choćby spod ziemi, bo w przeciwnym razie spędzi następny rok na pogadankach dla dzieci o bezpieczeństwie drogowym).

– Plus jest taki, że będziecie mieli mieszkanie do wynajęcia – mówi mi na powitanie sierżant i się szczerzy.

– Spoko. Może oszczędzimy sobie remontu, żeby nie tracić czasu?

– Jasne. Niech pan powie chętnym, że mogą się wprowadzić w poniedziałek, jeśli nie przeszkadzają im swastyki na ścianach. Ciekawe, co oni na to.

Jest z nimi policjant z Ringfence, jednostki nadzorującej sprawców przestępstw z użyciem siły i przestępstw seksualnych – pilnującej na przykład, żeby ci nie wyskoczyli do Tajlandii na odprężające wakacje z miejscowymi dzieciakami albo nie wprowadzili się do mieszkania nad żłobkiem. Niewiele osób jest w stanie wykonywać taką pracę i ja też bym się na nią nie pisał.

Klient wciąż leży bez życia na galerii przed swoimi drzwiami, a ratownicy robią, co w ich mocy. Cokolwiek się stanie, z pewnością w najbliższym czasie nie będę tu potrzebny. Chwilę później policja potwierdza moje przypuszczenia, informując, że musi przetrząsnąć mieszkanie w poszukiwaniu nielegalnych lub niebezpiecznych materiałów. Nie pojawiłoby się tu tylu gliniarzy, gdyby nie obawa, że w lokalu znajdują się groźne dla zdrowia przedmioty, urządzenia własnej produkcji i tak dalej. Biorąc pod uwagę, ile gratów nagromadził lokator, nie mam co wracać wcześniej niż następnego ranka.

Idę piętro wyżej, żeby w spokoju zadzwonić do biura. Nie zorientowałem się, że budynek ma konstrukcję zigguratu: kiedy wychodzę na galerię, widzę w dole bladą, nagą postać naszego nieszczęsnego lokatora. Ratownicy musieli przeciąć jego ubranie, żeby zastosować defibrylację, sprawdzić, czy nie ma dodatkowych obrażeń, założyć wenflony i tak dalej.

Muszę napisać to bez ogródek: widzę jego fiuta.

Z każdym uciśnięciem klatki piersiowej fiut podskakuje. Trzydzieści podskoków, dwa oddechy, kolejnych trzydzieści podskoków. Podskok, podskok, podskok. Oddech. Podskok, podskok, podskok. And so on.

Tego samego dnia dowiaduję się, że facet zmarł na miejscu dwie godziny po moim odejściu. Ratownicy bezskutecznie próbowali go ratować przez cztery godziny.

Mam więc kolejny pocisk do makabrycznej amunicji w grze w „Jeśli nigdy”: „Napij się, jeśli nigdy nie widziałeś fiuta nazistowskiego pedofila”. Tak naprawdę jednak ostatnio rzadko w to grywam. O ósmej wieczorem wszyscy są już nawaleni jak messerschmitty, a ja wracam do domu całkowicie trzeźwy.

Kiedy opowiadam swojej drugiej połówce, jak minął mi dzień, podsumowuje: „Uuuu… no cóż, jest już u Führera”.

Teraz rozumiecie, dlaczego się z nią związałem.

January 24

Koleżanki prowadzącej sprawę nie ma w biurze, więc muszę w jej imieniu zadzwonić do osoby zgłaszającej problem. Podobno to pilne. Sprawa ciągnie się od ponad półrocza, wygenerowała tony papieru i wciąż ani o krok nie zbliżyła się do rozwiązania. Czytam cały wątek e-mailowy, żeby się zapoznać z kluczowymi elementami, po czym dzwonię do ofiary, by omówić strategię na najbliższy czas.

– Czy rozmawiam z panią V.?

- Yes.

– Tu Nick. Poproszono mnie o telefon do pani. Przeczytałem notatki ze sprawy. Mam przed sobą wyszczególnienie wszystkich wydarzeń z grudnia i stycznia. Niestety…

– Co niestety?

– Zazwyczaj nie traktujemy turlania przez dziecko szklanej kulki po podłodze jako zachowania antyspołecznego…

Punkt widzenia zależy od punktu siedzenia. Dla tej pani niedopuszczalne było, że małe dziecko od czasu do czasu turla po podłodze salonu szklane kulki.

– A resztę pan czytał? O tym, jak ciągle upuszcza na podłogę samochodzik ciężarowy?

Czytałem.

– To już przesada. Ściany wibrują, lampy się kołyszą…

„Nie pytaj jej, jak duża jest ta zabawka” – powtarzam w duchu jak mantrę. „Nie pytaj…”

– To nas wykańcza.

To zawsze ich wykańcza. Gdy ktoś zgłasza zachowanie antyspołeczne, pewne jest, że usłyszysz trzy rzeczy:

1. Lekarz zdiagnozował u niego depresję (o dziwo, prawie nigdy nie ma zaświadczenia lekarskiego, leków ani informacji od psychiatry, że pacjent cierpi na cokolwiek więcej niż lekkie rozdrażnienie. Jako osoba żyjąca ponad dwadzieścia lat ze zdiagnozowaną depresją i leczona farmakologicznie uważam to za nieco obraźliwe: to tak, jakbyś uderzył się w palec u nogi i twierdził, że dostałeś porażenia kończyn dolnych).

2. Niektóre – jeśli nie wszystkie – mieszkające z nim osoby mają astmę. Wyobrażam sobie ten odgłos: jakby non stop odbywały się tam lekcje jogi dla marudnych grubasów. Nikt jednak nie potrafił mi wyczerpująco wytłumaczyć, co to ma wspólnego z faktem, że ich sąsiad do późnej nocy ogląda telewizję.

3. TO ICH WYKAŃCZA. Herkulesowym wysiłkiem powstrzymuję się od powiedzenia pani V., żeby sobie te szklane kulki wsadziła w dupę (uważając przy tym, żeby ich nie wypierdzieć i nie zakłócić spokoju sąsiadów mieszkających poniżej). Umawiamy się, że moja koleżanka po powrocie do pracy zajmie się sprawą.

January 27

Co do wspomnianych przez moją lekarkę wyrazistych snów, byłoby lepiej, gdyby na ulotce mirtazapiny napisano: „Uwaga! Może wywoływać sny wyglądające jak dzieła Christophera Nolana nagrane w ultra HD z muzyką Hansa Zimmera wyciskającego z orkiestry siódme poty”.

Do tego po lekach jestem poirytowany, aw pracy, w której nawet Gandhi byłby gotów powiedzieć Matce Teresie, żeby poszła się pieprzyć z kozą, nie jest to dobra rzecz. Może jednak powinienem pogadać z tą lekarką.

January 28

Dzwoni gliniarz z Ringfence z informacjami na temat zmarłego lokatora. Równolegle do śledztwa w sprawie listów z pogróżkami ma biec śledztwo w sprawie śmierci, które wykaże, czy policjanci nie przekroczyli uprawnień.

Współpracowałem już kiedyś z tym policjantem przy innej sprawie. Nowy lokator, który sprawiał problemy sąsiadom, podczas jakiejś kłótni powiedział, że jest przestępcą na tle seksualnym. Jeśli chciał zyskać przewagę w dyskusji, był to chyba najdziwniejszy sposób, jaki można sobie wyobrazić…

Nie udzielono mi o nim informacji. Policja udziela ich tylko wtedy, gdy uzna to za konieczne, aw tym wypadku Ringfence ocenił, że tak nie jest. Nie poznałem zatem szczegółów, ale funkcjonariusz przydzielony do jego obserwacji podrzucił mi pewne wskazówki.

Kiedy ów lokator poskarżył się na stan mieszkania, które mu przydzieliliśmy („To nora!” – jęczał. „Mieszkałem w znacznie lepszych miejscach!”), policjant skomentował: „Według mnie to mieszkanie jest przyjemniejsze niż cela, w której spędził dwadzieścia lat”. W ten sposób, choć teoretycznie niczego nie zdradził, dał mi do zrozumienia, jak poważnego czynu dopuścił się lokator.

Teraz jednak, gdy ten spłacił już dług wobec społeczeństwa i mieszkał w administrowanym przeze mnie lokalu, miałem obowiązek traktować go uprzejmie iz szacunkiem, dokładając starań, by czuł się dobrze w swoim nowym domu, w którym nikt nie próbuje mu wkładać do jedzenia pokruszonego szkła ani pobić go na śmierć kostką mydła umieszczoną w skarpetce.

Wkrótce stało się jasne, dlaczego ujawnił swoją przeszłość. W taki sposób załatwiał sobie nowe lokum, gdy to, w którym mieszkał, mu się nie podobało. W ciągu dwóch lat, które upłynęły od jego wyjścia na wolność, rezydował już w trzecim. Wkurzał sąsiadów, mówił im, że jest pedofilem, informował swojego stróża z Ringfence, że sąsiedzi o wszystkim wiedzą, a potem czekał, aż resztą zajmie się system.

Udało mi się zachować profesjonalne podejście dzięki temu, że troszczyłem się o innych mieszkańców. Wrzucenie przez okno koktajlu Mołotowa byłoby zagrożeniem dla rodziny mieszkającej nad nim. Pobicie odwetowe w drodze z monopolowego groziłoby więzieniem niewinnemu skądinąd sąsiadowi. Napisałem więc raport, w którym stwierdzałem, że życie delikwenta jest zagrożone i że przychylam się do wniosku o przeniesienie go poza nasz rewir. Jakimś cudem czuję się w porządku z myślą, że robię tak w niemal dziewięćdziesięciu procentach przypadków.

January 31

W towarzystwie osoby z CMHT (lokalnej organizacji do spraw zdrowia psychicznego) odwiedzam Candice, która w zeszłym roku rzuciła w sąsiadkę ^[3] rowerem i okładała ją pięściami. Po tym, jak policja zgłosiła sprawę do sądu, stosunki Candice z sąsiadami bynajmniej się nie poprawiły. Z pewnością nie pomogło to, że ilekroć sprawczyni widzi ojca ofiary, wyzywa go od „zasranego piździelca”, a mijając na ulicy samą ofiarę, pluje jej pod nogi.

Candice cierpi na psychozę i dziś odwiedzam ją w towarzystwie osoby z zespołu zdrowia psychicznego. Jeśli nie zetknęliście się w pracy z psychotykami, pewnie wyobrażacie sobie kogoś z maską na twarzy, przywiązanego do wózka i miotającego wyzwiska w stronę agentów FBI. Taki obrazek, jeśli w ogóle się zdarza, jest jednak bardzo rzadki. Psychoza Candice to wynik schizofrenii, na którą kobieta się leczy (a raczej nie leczy, wnioskując z pogorszenia się jej stanu). W jej przypadku „psychoza” oznacza po prostu, że pacjentka ma słabszy kontakt z rzeczywistością niż większość ludzi, nie znaczy natomiast automatycznie, że zaraz kogoś skrzywdzi.

Trudno to wytłumaczyć sąsiadom schizofreników, którzy mogli być świadkami ich epizodów psychotycznych. Zwłaszcza gdy w trakcie jednego z nich chora kopniakiem zrzuciła kogoś ze schodów. Sąd jednak uznał, że o ile Candice usiłowała zmasakrować sąsiadkę, o tyle jej poczytalność była tylko chwilowo ograniczona. Stwierdzono, że nowy zestaw leków zminimalizuje prawdopodobieństwo powtórki takiej sytuacji (o ile, na litość boską, w ogóle będzie je brała!).

W efekcie nie tylko sąd nie ukarał Candice za atak, ale i my nie mogliśmy podjąć działań przeciwko niej, ponieważ uznano, że w chwili ataku miała ograniczoną poczytalność. Wyobraź sobie, że musisz to tłumaczyć osobie o posiniaczonej i pokaleczonej twarzy oraz jej załamanej matce. Jeśli sądzisz, że poczułbyś się wtedy jak bezużyteczny śmieć, masz całkowitą rację.

Poprosiłem ofiarę, żeby dała mi znać, jeśli sąsiadka znów zacznie się ciskać. Od paru tygodni sprawiała kłopoty, więc odwiedziłem ją wraz z osobą z CMHT i uznaliśmy, że choć jest w stanie psychozy funkcjonalnej, nie stwarza wystarczającego zagrożenia dla siebie lub innych, by musiała być hospitalizowana. Najwyraźniej jej nieświadomość tego, co zrobiła, poczucie, że jest prześladowana przez wszystkich w bloku, i wielkie pragnienie zrealizowania w wieku czterdziestu pięciu lat marzenia o karierze dżokejki nie wystarczały, by uznać ją za dostatecznie chorą.

Ustaliliśmy, że biegły z zakresu zdrowia psychicznego będzie odwiedzać Candice co tydzień w oczekiwaniu na moment, gdy jej stan pogorszy się wystarczająco, by znów wymagała hospitalizacji (wnosząc z faktu, że nie była nawet w stanie pokazać nam żadnych leków, z całą pewnością ich nie brała).

Gdy już trafi na oddział i zostanie ustabilizowana, być może poprzez zastrzyk wolno uwalniającej się substancji antypsychotycznej (tak zwanego depotu), wyjdzie dopiero wtedy, gdy jej stan się poprawi (ona sama chce za wszelką cenę uniknąć szpitala, bo większość leków antypsychotycznych sprawia, że robisz się okrąglutka jak De Niro przygotowujący się do roli, co może pomieszać ci szyki, jeśli pragniesz zostać dżokejką).

Taki cykl najpewniej będzie się powtarzać w nieskończoność, póki Candice nie wyzionie ducha.

Nie była to najprzyjemniejsza wizyta, więc do biura wracam z uczuciem ulgi. Zastaję tam Simona, który pyta, czy wiem, jak zamówić czterootworowe dziurkacze. Nie przestaje przy tym pieczołowicie układać w kolorowych folderach dwóch wywiadów z lokatorami – jedynych, jakie przeprowadził, odkąd zaczął z nami pracować.

Szefowa zaprasza mnie do sąsiedniego pomieszczenia na rozmowę.

– Za parę tygodni ma się odbyć kolejna Operacja Polska. Weźmie w niej udział dwustu gliniarzy. Będą nas informować o szczegółach i datach, a ty będziesz czuwał nad całą akcją, żebyśmy mogli eksmitować zamieszanych.

Akurat kiedy potrzebujesz kogoś, kto by cię zrzucił ze schodów i wysłał na parotygodniowe zwolnienie, nikogo takiego w pobliżu nie ma.

***

^[1] W dalszej części książki używamy czasem skrótu ASBO (od anti-social behaviour officer). ASB to zachowania antyspołeczne (anti-social behaviour). Słowniczek skrótów zamieszczamy na końcu książki (przyp. tłum.).

^[2] Ustawa o zdrowiu psychicznym z roku 1983 pozwala lekarzom zatrzymywać osoby w szpitalu ze względu na bezpieczeństwo ich samych i innych, nawet jeśli sam pacjent wolałby pozostać na wolności i rozmawiać z Elvisem lub smokiem mieszkającym w szafie. Kryteria pozwalające na przymusową hospitalizację są znacznie bardziej wyśrubowane, niż sądzi większość ludzi. Nie wystarczy być lekko zwariowanym. Twoja wariacja musi się manifestować w sposób wskazujący na to, że możesz skrzywdzić siebie lub innych. Przymusowa hospitalizacja uważana jest za ostateczność. Kluczowe są wolność i godność pacjenta, a niedobrowolne zatrzymanie w szpitalu bywa stresujące i poniżające. I nie ma to absolutnie nic wspólnego z brakiem łóżek ani chęcią uniknięcia przez personel papierkowej roboty. [Jeśli nie zaznaczono inaczej, przypisy pochodzą od autora].

^[3] Czasem dla uniknięcia identyfikacji autor ukrywa płeć osoby, o której pisze. Ponieważ specyfika języka polskiego bardzo utrudnia zastosowanie tej strategii, zdecydowałyśmy się w takich sytuacjach „przypisywać” płeć losowo albo (w niektórych przypadkach) na zasadzie większego prawdopodobieństwa (przyp. tłum.).

Nick Pettigrew przez ponad dekadę był pracownikiem do spraw zachowań antyspołecznych (Anti-Social Behaviour Officer, ASBO). Ta funkcja, która w Polsce nie ma swojego odpowiednika, w Anglii jest na porządku dziennym. Zadaniem pracownika ASBO jest troska o harmonijne życie społeczności, która zamieszkuje jego rewir. ASBO interweniuje za każdym razem, gdy dochodzi do zakłócenia ogólnie pojętych norm współżycia społecznego: czy to przez odtwarzanie głośnej muzyki, czy to przez nieustające kłótnie, działalność przestępczą, niszczenie mienia, uciążliwy nieporządek i cały wachlarz chuligańskich wybryków.

Czarny humor Nicka Pettigrew w "Antyspołecznym" zawdzięczamy komediowemu doświadczeniu autora. Nick przez kilka lat był stand-uperem, a także pisał teksty humorystyczne dla magazynów "Shortlist" i "The Telegraph". Przez ponad osiem lat regularnie publikował swoje krótkie formy komediowe w największym brytyjskim portalu humorystycznym The Daily Mash.